Şimdi Bakma - Don't Look Now

Venedik... Sulara gömülmüş bu fantastik şehir, çoğu kez aşk öykülerine konu olmuştur. Gondol sefasındaki turistler, San Marco meydanı güvercinleri...

Tüm bu romantizmi bir şehrin içinden söküp almak ve onu gerilimli bir kader sorgulamasına sahne etmek, yönetmen Roeg'in başyapıtına giden yolu döşemiştir - kanlı bir yoldur bu elbette... Kanlı, fakat fazlasıyla duyarlı ve olgun...

Filmin en güçlü sahnsei, açılışta yer alıyor. Tam bir "görünmez kaza" sonucu çocuklarını kaybeden İngiliz çiftin yaşadığı panik ve isyan dakikaları, kırmızı rengin damgasıyla hafızalara kazınır. Sinema tarihine geçecek özgünlükteki kurgu, daha bu ilk sahneden "geliyorum" demektedir adeta.

Mimar olan John, bir kilise restorasyonu için gittiği Venedik'te acı kayıptan kalan psikolojik yükü eşinin üzerinden alabilecek midir? Bunun cevabını, uzun ve detaylı bir sevişme sahnesinde buluruz: Çocuklarının ölümünden beri ilk kez cinselliği paylaşır gibidirler, ve belki de gerçekten öyledir.

Peki ama, Venedik'in dar sokaklarında gece vakti işlenen cinayetler, geçmişteki ortak acılarıyla hesaplaşan bu insaları nasıl etkileyecektir?

Cevap, kırmızıda gizlidir.

Parlak kırmızı bir yağmurluk, polisin çözemediği seri cinayetleri ve insanoğlunun çözemeyerek "yazgı" diye adlandırdığı karmaşık denklemleri birbirine bağlar... Tıpkı Roeg'in kasvetli planları birbirine bağladığı gibi, gizemli ve yaratıcı bir ustalıkla...

Seri katil temasını background unsuru olarakkullanmış az sayıdaki gerilim filminden olan Don't Look Now, herşeyden önce renk kullanımı ve kurgusu ile parlayan; kırmızıyı kanın rengi olmanın ötesine çekip tam bir sihre çeviren özel bir yapım...